Dudy na listę UNESCO

 Wniosek w tej sprawie złożył do Ministerstwa Kultury Zakopiański Oddział Związku Podhalan.

„Czterogłosowe dudy podhalańskie nazywane przez górali kozą są jedynym instrumentem tego rodzaju, jaki zachował się w Polsce do naszych czasów. Cechy jego budowy - liczba i sposób rozmieszczenia wydających dźwięk piszczałek nie mają odpowiednika w kraju. Instrument zbudowany jest z koziej skóry i drewna jaworowego lub owocowego. Zoomorficzną główkę instrumentu wieńczą rogi kozicy” - czytamy w depeszy PAP.

A oto co pisał o tym instrumencie w połowie XIX wieku wybitny etnograf Oskar Kolberg:

„Dudy (…) wychodzą już z użycia i tylko w niektórych stronach Wielkopolski, w Tatrach i na Rusi słyszeć się dają”.

Kolberg nazwał dudy kobzą i ten błąd jest powielany do dziś.

„Dudy były instrumentem związanym z pasterstwem. Przy ich dźwięku wypasano owce na tatrzańskich halach. Jeszcze w pierwszej połowie XIX stulecia dudy wchodziły w skład wiejskich kapel przygrywających na weselach i innych uroczystościach. Na przełomie XIX i XX wieku dudy zaczęły być wypierane przez klasyczne skrzypce. Wówczas sędziwego dudziarza, bacę z Doliny Małej Łąki Stanisława Budza–Mroza, który stał się bohaterem poematu Kasprowicza, nazywano <ostatnim dudziarzem Podhala>” - napisała Polska Agencja Prasowa.

Stanisław Dębicki
Dziennik Polonijny
Polish Pages Daily News